สมัยพ่อแม่ผมยังมีชีวิตอยู่ แกได้ย้ายมาอยู่หลังวัด ทางวัดเปิดกำแพงวัดเพื่อให้ชาวบ้านสัญจรเป็นทางลัดเดินไปทำบุญกว้าง 2 เมตร ไม่มีประตูปิด ซึ่งจะตรงกับจุดที่ทางบ้านผมมาอยู่ วันนี้อยากกินเหล้า ตอนเย็นผมไปเรียกเพื่อนข้างบ้านมากินด้วยกันอีก 4 คน ปากกิน ตามองเข้าไปในประตูวัด มันช่างเงียบ ถ้าไม่มีงานจะไม่คอยมีคนเดิน
ด้านซ้ายเป็นป่ารก ด้านขวาเป็นกำแพงที่ใช้บรรจุกระดูกคนตาย มองตรงเข้าไปสุดๆ เป็นสุสานเก็บศพรอเผา ตรงกลางเป็นทางเดิน เทปูนกว้าง 1 เมตร ถ้าจะไปทำบุญ ไปโบสถ์ ไปทางนี้ใกล้กว่า แต่ถ้าจะเดินไปหน้าวัด จะต้องผ่านศาลาสวดศพ เมรุ ถ้าเป็นกลางวันก็พอจะใช้เดินได้ แต่ถ้าตกกลางคืน บริเวณนี้จะเงียบ เปลี่ยว มืด เป็นที่น่าสะพรึงกลัว มีไฟสีแดงติดที่สุสานหลอดเดียว
ผมนั่งกินไปคุยกันไป กลุ่มที่ 2 เริ่มตามมา มีเพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาลอยๆ มึงลองมองเข้าไปข้างในสิ โคตรน่ากลัวเลย นี่แค่สามทุ่มนะ ผมมองเข้าไป โอ้โฮ มืด น่ากลัวอะไรอย่างนี้วะ กูให้กลมหนึ่ง ถ้าใครกล้าเดินเข้าทางนี้แล้วไปออกหน้าวัด ทุกคนเงียบ มีน้องชายผมมันบอก กูเอง แต่จริงหรือเปล่าเหล้า 1 กลม เพื่อนผมบอกเออ กูให้จริงๆ ผมบอกน้องชายอย่าดีกว่า นั่งกินไปเรื่อยๆ มันมืดมากเลยนะ น้องชายบอกไม่กลัว
จากนั้นน้องผมมันค่อยๆ เดินเข้าไป เห็นเสื้อขาวๆ แล้วก็หายไปในความมืด ผมด่าเพื่อน ถ้ามันเข้าไปเหยียบงูละเดือดร้อนอีก สักครู่น้องชายเดินออกมาทางหน้าวัด ทุกคนก็โล่งอก พอกลมที่ 2 ใกล้จะหมด เพื่อนผมมันเอารถออกไปซื้ออีก 1 กลม พร้อมทั้งเหล้าที่พนันไว้ น้องชายพอได้เหล้าก็ขอนอนก่อนที่ข้างวง
สักครู่ใหญ่ๆ ก็ได้ยินเสียงมันร้อง โอ๊ยๆๆ ปวดขาโว้ย พวกผมมองไปที่ขา เห็นขาของน้องบวมใหญ่ นอนร้องเพราะความปวด ผมให้เพื่อนอีกคนพาไปโรงพยาบาล มันมีรถกระบะและไม่ค่อยกิน พอกลับก็มานอน หมอให้ยาแก้ปวดกับยาทา พอยาแก้ปวดหมดฤทธิ์มันก็นอนร้องเหมือนเดิม
จนรุ่งเช้าผมบอกพ่อแม่ถึงเหตุการณ์เมื่อคืน แม่ผมไปซื้อพวงมาลัยมาหนึ่งพวง จุดธูป 7 ดอกให้น้องชายผมพร้อมกล่าวขอขมาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เทวดาอารักษ์ ตลอดดวงวิญญาณที่อยู่ ณ ที่นี้ และขอให้ยกโทษให้
พอน้องทำเสร็จกลับมานอน สักพักผมเห็นมันลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำแบบปกติ ผมถามน้อง เอ็งหายปวดแล้วเหรอ มันก้มมองขา หายแล้ว…ดีใจใหญ่ นี่แหละครับ สิ่งที่เรามองไม่เห็น ถ้าไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่ คงเช็ดไปอีกนาน
*โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เรื่องโดย.สมมาศ จินดา
ภาพโดย. Ai
