อาชีพไหนที่เจอผีบ่อยที่สุด รปภ. คนขับแท็กซี่ คนทำงานกลางคืน ผู้เขียนคิดว่าทุกอาชีพมีโอกาสเจอได้หมด ถ้าจังหวะ เวลา และโอกาสเอื้ออำนวย ถ้าจะเจอมันก็ต้องเจอ เพราะอะไรที่ต้องมาจูนติดกัน หรือว่าผีก็คือพลังงานอย่างหนึ่ง เราคงต้องปล่อยให้เป็นปริศนาต่อไป มาฟังเรื่องเล่าของคนที่เจอกันดีกว่าค่ะ
ผมเป็นคนทางภาคอีสาน มีอาชีพทำสวนยาง ซึ่งเดี๋ยวนี้ทางอีสานนิยมปลูกต้นยางกันมาก เราใช้เวลากลางคืนออกไปกรีดยาง เพราะน้ำยางจะไหลมาก และคืนนั้นพอตีสาม ผมก็ออกไปกรีดยาง
เราจะมองเห็นแสงไฟที่ติดบนหัวจากเพื่อนบ้านที่อยู่สวนใกล้ๆ จู่ๆ ผมนึกอยากสูบบุหรี่ขึ้นมา แต่ลืมเอาติดมาด้วย จะกลับไปเอาก็ไม่ใช่ที่ เลยเดินไปที่เห็นแสงไฟเพราะเป็นสวนของเพื่อนที่อยู่ข้างๆ พอใกล้จะถึง ผมก็ร้องตะโกนทัก
“จอม…จอมใช่ไหม นี่ซันนะ”
จอมก็ตะโกนตอบมา “เออ…มีอะไรวะไอ้ซัน”
เสียงจอมก้องสะท้อนไปทั่ว ผมรีบเดินเข้าไปหาทั้งที่อยู่อีกไกล จากเห็นแสงไฟริบๆ ก็เริ่มเห็นดวงใหญ่ขึ้น ผมยังแหกปากตะโกนต่อไปอีก
“จอม มึงมียาเส้นไหม กูอยาก ลืมเอามา”
“เออ…มาเอา กูมีๆ”
พูดไปเดินไปก็ถึงตัวมันพอดี…
“มียาเส้นไหม อยากสูบ ดันลืมเอาติดมา จะกลับไปเอาก็ย้อนไปมา”
จอมส่งถุงยาเส้นให้ “เออ พักสูบหน่อยก็ดี…มาๆ เอ็งมวนก่อนเลย”
ผมรับมา รีบบรรจงใส่ยาลงบนใบจาก จุดไม้ขีดแล้วสูบดึงควันเข้าไปอย่างรวดเร็ว “ยี่ห้อไรนี่…มันจืดๆ วะ”
จอมเองก็ลงนั่งจัดการมวนยาสูบบ้าง ต่างคนต่างพ่นควันโขมง “ก็อันนี้แหละ…ดีกว่าไม่มี สูบๆ ไปเถอะ” แล้วจอมก็สำลักน้ำลายไหลออกมา ผมมองด้วยความเป็นห่วง
“เบา…เบา ฮืดเข้าไปแรง เดี๋ยวก็ตายหรอก…”
แล้วจู่ๆ ไอ้ขาวหมาของผมมันก็วิ่งมาทางเราแล้วส่งเสียงขู่คำราม มันเห่ากระโชกใส่จอม แล้วส่งเสียงหอนลากยาวจนรู้สึกขนลุก ผมเลยหันไปดุ พร้อมกับหยิบเศษไม้ปามันเบาๆ เป็นการห้ามปราม
“จุ๊ๆๆ ไอ้ขาว มึงเป็นไรเนี่ย เห่าหอนทำไม เงียบๆ …ยังอีกไอ้ขาว”
“กูว่ามันเห็นผีว่ะ หึหึ”
“เอ็งก็พูดเรื่อยเปื่อย กรีดอยู่ทุกวัน ดันจะมาเห็นผีเอาวันนี้ ไอ้ขาวมันประสาทมากกว่า”
“เอ้า…หมาไม่เห็นผี แล้วมันจะหอนหรือ…นั่น มันวิ่งไปหอนอยู่ทางนั้น เชื่อกู มันเห็นผี”
ไอ้จอมมันพูดหน้าตาเฉย ทำให้ผมรู้สึกเสียวๆ ชอบกล
“เออๆ กูไปกรีดยางต่อดีกว่า นี่จะเข้าตีสี่แล้ว เดี๋ยวไม่เสร็จ เหลืออีกหลายต้น”
“อย่าบอกนะว่ามึงกลัวผี…พอพูดถึงผีรีบไปเลย ฮ่าๆๆๆ”
“แล้วมึงไม่กลัวเหรอไอ้จอม แต่กูก็เฉยๆ นะ ไม่เจอดีกว่า…ไปก่อนเพื่อน ขอบใจยาสูบ”
ไอ้จอมยังพูดเรื่องผีไม่เลิก ดีว่ามันเป็นเพื่อนด้วยเป็นญาติด้วย ผมอยากจะเตะสักป้าบ
“เอาจริงๆ เกิดมามึงเคยเห็นผีไหมว่ามันหน้าตาเป็นไง…กูสงสัยมานานละว่า มันเป็นแบบนี้หรือเปล่า…ตาโบ๋ ลิ้นยาว เลือดท่วมตัว หรือว่าหัวห้อยร่องแร่ง มึงดูสิซัน ใช่แบบที่กูบอกหรือเปล่า…มึงดูสิ”
ขณะที่มันพูด รูปร่างมันก็เปลี่ยนไปตามคำพูดของมันเหมือนเป็นภาพประกอบ ตามนั้นเป๊ะๆ
“แบบนี้หรือเปล่าเพื่อน…” หัวมันที่หลุดห้อยร่องแร่งกะพริบตาปริบๆ
ที่ผมมองเห็นถนัด เพราะไฟที่ติดอยู่ตรงหัวผมมันส่องไปที่ไอ้จอมเต็มๆ ผมนี่ขาแข้งอ่อน ก้าวเดินไม่ออก ขาแข็งทื่อ หัวใจผมแทบจะระเบิดออกมาข้างนอก
นี่มันผี…ผีหลอก แล้วมันก็ส่งเสียงหัวเราะคู่กับเสียงที่ไอ้ขาวหอนรับ…ผมหันหลังพยายามวิ่ง วิ่งและวิ่งจนไปชนเข้ากับอะไรบางอย่าง สมองมึนเคว้งคว้าง แล้วสติที่มีทั้งหมดก็ดับวูบไป
มารู้สึกอีกที มีอะไรเย็นๆ มาแปะที่ใบหน้า…แปะไปแปะมา พอผมลืมตาขึ้นมาก็เห็นเป็นไอ้ขาวกำลังเลียหน้าให้ผมตื่น…หน้าผมนี้เต็มไปด้วยน้ำลายไอ้ขาว ไม่รู้จะโมโหมันดีไหม…คงได้แต่ขอบใจที่มันมาช่วยปลุก เผลอๆ มันคงนั่งเฝ้าผมด้วย
ตอนนั้นพอลุกได้ก็เจ็บที่หน้าผากบวมปูด ผมคงวิ่งชนต้นไม้เลยสลบไป แต่ตอนนี้เช้าแล้ว ต้องรีบไปล้างน้ำลายผู้หวังดี ไอ้ขาวที่หน้าก่อน
ไปถึงบ้าน ไม่มีใครอยู่ ไม่รู้หายไปไหนกันหมด ผมมานั่งคิดทบทวน ทำไมไอ้จอมกลายเป็นผีมาหลอกผมได้ คิดยังไงก็คิดไม่ออก หรือว่าผีมันจะปลอมเป็นไอ้จอม
จนกระทั่งตอนสายๆ ผมตัดสินใจเดินไปที่บ้านไอ้จอม ก็เห็นมีชาวบ้านแห่แหนกันมามากมาย มีเสียงร้องไห้ดังอยู่ในบ้าน ผมเลยบุ้ยใบ้ถามชาวบ้านว่าเกิดอะไรขึ้น แวบแรกว่าไม่พ่อก็แม่มัน มีคนหนึ่งชี้ว่าให้เข้าไปดูเอาเอง
พอโผล่เข้าไป แม่ไอ้จอมเห็นผมก็ยิ่งร้องไห้โฮ “ซัน…ฮือๆๆ ซัน จอมตายแล้ว…ตายเมื่อหัวค่ำ”
ผมตกใจว่ามันตายได้ยังไง ก็สรุปเรื่องได้ว่ามันอยู่บ้านกับน้าเขยสองคนตอนหัวค่ำ พูดขัดหูอะไรกันไม่รู้ น้าเขยคว้าอีดาบฟันหัวจอมทีเดียวหัวห้อยร่องแร่ง แถมยังฟันหน้าฟันตัวอีกหลายแห่ง จนเช้า พ่อแม่เพิ่งมาเจอเพราะแกไปอยู่ที่เถียงนา ส่วนจอมมีหน้าที่ไปกรีดยาง
พอรู้เรื่องราวผมนี่ทรุดเลย…ที่ผมเจอเมื่อคืนไม่ต้องสงสัยอะไรอีกแล้ว ปกติจอมมันเป็นคนขี้เล่น ชอบแหย่หยอก เมื่อคืนมันคงมาหยอกผมนั่นแหละ แต่แรงไปหน่อยนะเพื่อน ผมนึกในใจ ทั้งๆ ที่ศพมันก็คลุมผ้าอยู่กลางบ้าน
…จอม มึงไม่ต้องมาแบบเมื่อคืน ถ้าจะมา มาให้หวยกูดีกว่า…กูจะได้ทำบุญไปให้ แต่ไม่ต้องมาดีที่สุด มึงไม่น่าต้องมาตายแบบนี้เลย น้าป่องใจร้ายฉิบหาย
หลังจากนั้นตำรวจก็มาจัดการ และมูลนิธิมารับศพ ก็จัดการกันไปตามประเพณี สวดสามวันแล้วก็เผา
ในคืนวันที่เผาศพจอม บอกตรงๆ ผมไม่กล้าออกไปกรีดยาง กลัวเจอมัน แต่มันกลับมาเข้าฝันผม ในฝันมันมายืนเรียกผมที่หน้าบ้าน
“ไอ้ซัน…ซัน ออกมาหากูหน่อย…ไอ้ซัน”
ในความฝัน ผมเปิดประตูออกไป เห็นมันยืนอยู่หน้าบ้าน เป็นเงาตะคุ่มๆ ใต้ต้นไม้ มันกวักมือเรียกผม
“กูไม่ไป มึงตายไปแล้วไอ้จอม”
“เออๆๆ ก็มึงจะเอาหวยไม่ใช่เหรอ…ทำบุญให้กูด้วย…”
“แล้วเลขอะไรล่ะ กูถูกกูจะได้ทำบุญให้มึง”
“เลข…ตัวกูนี่แหละ อย่าลืมล่ะ เลขตัวกูๆ ไปก่อนนะ ฝากแม่กับพ่อกูด้วย”
แล้วก็เหมือนมันร้องไห้ แล้วค่อยๆ เดินหายไป ผมตื่นตอนเช้าจำความฝันได้ พยายามไปตามหาเลขตัวมันคืออะไร
“ไอ้จอมเอ๊ย จะให้ทั้งทีก็ลีลาเหมือนตอนหลอกกูเลย เอ…หรือว่าจะเป็นอายุมันวะ”
ผมเอาความฝันไปเล่าให้แม่ฟัง แม่ผมก็ไปบอกต่อแม่มัน คราวนี้แทบทั้งหมู่บ้านละครับ งวดนั้นพากันเล่น 19…ขอบอกว่าเฮทั้งหมู่บ้านล่ะครับ แถมยังออกตามมาอีก รู้สึกว่าจะเว้นไปงวดก็ออกอีก ก็ถูกกันอีก ชาวบ้านเลยพากันรวมตัวทำบุญให้ไอ้จอม
ผมก็หวังว่ามันจะไปเกิดใหม่ในที่ดีๆ ส่วนเรื่องคดีก็จับน้าเขยได้ไม่ยาก นี่แหละครับ พอเหล้าเข้าปาก ผิดหูก็ถึงขนาดฆ่าแกงกัน
หลังจากวันนั้น จอมไม่เคยมาเข้าฝันผมอีกเลย แล้วทุกครั้งที่ผมออกไปกรีดยาง ผมไม่ลืมหนีบไอ้ขาวฮีโร่ของผมไปด้วย ถ้ามันแอะหรือเห่าหอนนี่ ผมวิ่งกลับบ้านก่อนเพื่อนเลยครับ…ไอ้ขาวยังวิ่งตามผมแทบไม่ทัน
ท้ายนี้เราต้องกล่าวลากันเหมือนเช่นเคย พบกันใหม่ในนิตยสารสุสานผีฉบับต่อไปนะคะ วันนี้ขอให้ทุกท่านโชคดี ผีให้โชค ร่ำรวยทุกๆ คนนะคะ…ด้วยรักจากใจ จากเราชาวสุสานผี สวัสดีค่ะ
*โปรดใช้วิจารณญารในการอ่าน
เรื่องโดย. กฤตยา อยู่ประเสริฐ
ภาพโดย. Ai
