ขอบุญ…

ชีวิตเป็นของไม่เที่ยง…ความตายสิของเที่ยง ฉะนั้น ยามมีชีวิตอยู่หมั่นสะสมบุญกันเอาไว้เพื่อนำไปใช้ในภพหน้า…การได้เกิดเป็นคน ถือว่าดีเลิศแล้ว เพราะเราสามารถสร้างบุญและบำเพ็ญบารมีได้ด้วย ทาน ศีล ภาวนา…

ช่วงปลายปี เป็นอะไรที่ฟีเวอร์มากๆ ผู้คนจะหลั่งไหลออกต่างจังหวัด ยิ่งอากาศหนาวด้วยแล้วไม่ต้องพูด เหมือนเราแย่งกันกินแย่งกันเที่ยว…ผมไม่อยากไปช่วงนี้หรอก แต่ทนการรบเร้าของแฟนไม่ไหว

“นะ…นะ…อยากไปสวดมนต์ข้ามปีกับเพื่อนๆ ถึงจะมีคนไปกันเยอะก็จริง แต่ถ้าไม่ใช่ช่วงนี้ คุณก็ไม่เคยมีเวลาว่างเลย…นะ…นะ”

ก็จริงถ้าไม่ใช่ช่วงวันหยุดยาว ผมก็ไม่ได้หยุดงานและไม่ได้พาแฟนไปเที่ยว ผมไตร่ตรองดูก็เลยตัดสินใจตกลง แฟนผมดีใจมากรีบโทร.นัดกับเพื่อนๆ ทันที สรุปว่าเพื่อนๆ ของเธอจะไปด้วย อีกสามคนขับรถไปเอง นัดเจอกันซึ่งมีคนหนึ่งเป็นเจ้าถิ่น เขามีบ้านอยู่ที่นั่น ซึ่งเพื่อนเขาก็ชวนให้ไปพัก แต่ผมอยากพักโรงแรมมากกว่าน่าจะสะดวกกว่า

เป็นอันว่าผมกับแฟนออกเดินทางกันแต่เช้ามืดของวันที่ 31 ธ.ค. กะว่าไปถึงนั่นไม่เย็นมากนัก แฟนผมจะได้ทันสวดมนต์ข้ามปีกับเพื่อนๆ เขา…แต่ก็ผิดคาดผมลืมไปว่าผู้คนจำนวนมากต่างหลั่งไหลออกต่างจังหวัดกันเพียบ รถติดแบบค่อยๆเคลื่อน

“โอยยยย…เมื่อไหร่จะถึง…รถติดแบบนี้ผมว่าป่านนี้กรุงเทพฯ คงโล่งเพราะพากันมาติดที่นี่หมด…บอกแล้วว่าอย่ามาเลยก็อยากจัง”

ความหงุดหงิดทำให้ผมต้องบ่น พอหันไปมองหน้าแฟนที่ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมแล้วก็สงสาร ในที่สุดเราก็คลานไปจนถึงจุดหมายปลายทางได้ในเวลาหกโมงเย็น ดีนะที่เราจองที่พักไว้เรียบร้อยไม่งั้นคงชุลมุนเพราะคนเยอะมาก

เราไปติดต่อที่เคาน์เตอร์ถึงเรื่องการจองห้อง…มีพนักงานผู้หญิงสาวยืนอยู่สองคนแต่คนที่มาติดต่อจองห้องยืนอยู่เป็นสิบต้องรอคิวอีก ระหว่างรอผมมองนั่นนี่ไปเรื่อยๆ ไปสะดุดตาที่ยายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างๆ เคาน์เตอร์แกมองไปด้านนอกแต่งตัวเหมือนคนโบราณ สงสัยแกคงจะแสดงอะไรมั้งผมคิด แกนั่งเหม่อมองไปทั่วๆ ไม่มีใครสนใจแก ผมมองเพราะรู้สึกสะดุดตากับเครื่องแต่งกายที่แกสวมใส่ มันเหมือนยุคโบราณ ระหว่างรอผมเดินดูรูปภาพวาดที่ใส่กรอบติดอยู่ที่ฝาผนัง มีรูปหนึ่งที่รู้สึกว่าสวยเย็นตา มองดูแล้วสบายใจ เป็นภาพหญิงสาว 2 คนกำลังนั่งส่องกระจกบานหนึ่งอีกคนยืน ผมชื่นชม…เธอดูงดงามมากจนผมเผลอพูดออกมา

“ขนาดเป็นแค่ภาพวาดนะ…สวยมากๆ ถ้าเป็นคนจริงๆ จะสวยงามขนาดไหน”

ผมจ้องมองภาพนั้นอย่างชื่นชม ทั้งที่มีติดอยู่หลายภาพ แต่ภาพนั้นสวยงามสะดุดตาผมที่สุด….แล้วก็ถึงคิวเราที่ได้กุญแจห้อง ผมกับแฟนหิ้วกระเป๋าขึ้นไปที่ห้องทันที ภายในห้องไม่ได้หรูหราอะไรมาก แต่ก็กะทัดรัดสะดวกสบาย ผมรีบเปิดแอร์ให้เย็นฉ่ำ เพราะความเมื่อยและเหนื่อย พอดีเสียงโทรศัพท์แฟนดังขึ้น มีเสียงเขาพูดคุยกับเพื่อนสักพัก

“คุณ…ไปหาข้าวกินกันเถอะ พวกนั้นรออยู่ที่ร้านอาหาร มันบอกเดินเลยที่พักเราไปทางซ้ายมือ แล้วไปเดินเล่นที่ถนนคนเดินด้วยหน่อย”

ผมดีดตัวลุกขึ้นอย่างอ้อยอิ่ง พอลงมาถึงข้างล่าง กำลังจะเดินผ่านเคาน์เตอร์ ผมเห็นยายยังนั่งอยู่ที่เดิมเหม่อมองออกไปเรื่อยๆ พอดีแฟนผมหันมาบอกว่าเขาลืมโทรศัพท์ไว้บนห้องให้ผมขึ้นไปเอาให้หน่อยเขาจะรออยู่ข้างล่าง ก่อนจะเดินขึ้นไปผมเหลือบไปมองยายแกยังอยู่ท่าเดิม จนผมกลับขึ้นไปเอาโทรศัพท์ให้แฟนลงมายายยังนั่งอยู่ท่าเดิม

เราสองคนไปเจอเพื่อนๆที่นัดไว้ที่ร้านอาหาร สั่งอาหารมากินกันจนอิ่มก็มาเดินเล่นที่ถนนคนเดินอีกพักหนึ่ง แฟนผมก็บอกกับผมว่า

“คุณ..เราไปสวดมนต์ข้ามปีด้วยกันนะ”

“ท่าจะไม่ไหว ผมเหนื่อยมานะขับรถมาทั้งวัน คุณไปเถอะไปกับเพื่อนๆแล้วนี่เอากุญแจห้องไว้ด้วยเวลากลับจะได้ไขเข้ามา….ผมขอตัวจริงๆ วันนี้เหนื่อยมากเพราะรถติดมหาติดเลย”

ท้ายๆ หันไปพูดกับเพื่อนๆ ของแฟน ซึ่งทุกคนก็โอเค ผมเลยขอแยกตัวกลับที่พักทันที ด้วยความที่เหนื่อยขับรถมาทั้งวัน พอมาถึงที่พักผมเห็นยายยังนั่งอยู่ที่เดิมท่าเดิม ผมมองไปที่แกแล้วเลยยิ้มให้แกพร้อมกับผงกหัวให้…ยายแกมองตามมาที่ผมทันที แกมองเหลียวจนผมเดินขึ้นลิฟต์ แกก็ยังจ้องมองแกทำเหมือนเพิ่งมองเห็นผมหรือว่าแกตื่นเต้นที่ผมเห็นแก….พอถึงห้องผมรีบอาบน้ำ ผมเข้านอนทันทีเพราะความเพลีย แต่เปิดไฟในห้องน้ำไว้ให้พอมีแสงลอดออกมาบ้างและก็หลับไปในที่สุด

ผมหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง ตอนนั้นผมไม่ได้ดูเวลาหรอกว่ากี่โมงกี่ยาม.. พอเสียงเคาะดังขึ้นผมงัวเงียตอบออกไปว่า

 “เข้ามา…เข้ามาเลย…ประตูไม่ได้ล็อก…”

แฟนผมกลับมาแล้ว ความง่วงมีมากกว่า ผมไม่ได้ลืมตาดูแต่ความรู้สึกบอกว่าแฟนผมล้มตัวลงนอนข้างๆ เพราะความไหวยวบของที่นอน ผมยังคงหลับต่อไปจนกระทั่ง ได้ยินเสียงคนเดินเหมือนเดินลากขาเหมือนมาหยุดอยู่ที่ปลายเท้าแล้วก็มีเสียงดังขึ้นว่า

“…หื้อบุญแม่อุ้ยเตอะ…หื้อบุญ…เตอะ…”

เป็นเสียงคนแก่เย็นๆ ยานๆ…ผมลืมตาผงกหัวดูก็ตกใจ เพราะเป็นยายที่เห็นนั่งอยู่ข้างล่าง..ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที แต่ยังไม่ทันที่ผมจะทำหรือคิดอะไรแฟนผมก็ส่งเสียงจุ๊จุ๊…เหมือนให้ผมเงียบๆ ไว้แล้วแฟนผมก็พูดว่า

“ไป…ไป…ออกไป…ไป…ออกไป”

แฟนผมเป็นคนไล่ยายให้ออกไปด้วยเสียงดุๆ ตอนนั้นผมกลัวมากๆ เลยหันไปกอดแฟนผมอย่างแน่น แต่เสียงยายก็ยังดังขึ้นอีก

“หื้อบุญแม่อุ้ยเตอะ…หื้อบุญเตอะ…”

คราวนี้ผมกอดแฟนผมแน่นขึ้น แต่กลับรู้สึกถึงความหนาวเย็นสะท้านอาจเป็นเพราะแอร์เย็นบวกกับอากาศภายนอกตอนนี้ก็หนาวด้วยมันเลยเย็นเยือกทั้งๆ ที่ผมกอดแฟนผมแน่นและเอาหน้าซุกไว้ไม่เงยขึ้นมามองตามเสียงนั้นรู้สึกได้ถึงเสียงที่อยู่ห่างไปไม่เท่าไหร่ แฟนผมก็ส่งเสียงตะคอกดังขึ้นอีกว่า

“ออกไป…ไป…ไป…ออกไปเดี๋ยวนี้…ไป”

น้ำเสียงเขาดูแข็งขันเหมือนกำลังปกป้องผมที่กำลังอ่อนแอตอนนั้นผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ เพราะผมเห็นยายตลอด ซึ่งแกคงเห็นว่าผมเห็นเลยตามมา พอแฟนผมไล่ เสียงแกก็เงียบหายไป สักพักมีเสียงลอยมาอีกแล้ว

“…สูมาเต๊อะ หื้อบุญแม่อุ้ยต่วย…หื้อ…”

คราวนี้แฟนผมส่งเสียงตวาดดังลั่นออกไปทันทีอย่างคนมีอำนาจจนผมเองยังแปลกใจที่เขาไม่กลัวผียายที่มาหลอก มาขอส่วนบุญ

“กูบอกให้มึงออกไป…ไป…ไป…ไปเดี๋ยวนี้…ออกไป…ไป…บอกให้ไป…”

แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่รู้อะไรอีกเลย มารู้สึกตัวอีกทีได้ยินเสียงคนอาบน้ำ คิดว่าแฟนทำไมตื่นมาอาบน้ำแต่เช้า ผมเลยถามว่า

“หนิง…ทำไมอาบน้ำแต่เช้า นี่เพิ่งตีห้า หรือว่าจะไปใส่บาตรตอนเช้า”

แฟนผมเดินยิ้มร่าออกมาเลย แล้วเขาพูดว่า

“คุณ คุณอย่าโกรธนะ เค้าเพิ่งกลับมาถึง พอดีเมื่อคืนดึกเที่ยงคืนตีหนึ่งแล้วเลยนอนที่บ้านอ๋อยเลยโทร.มาบอกแล้วคุณไม่รับสาย คิดว่าหลับแล้วเลยไม่อยากกวน ไม่โกรธกันนะ นะที่ปล่อยให้นอนคนเดียว”

“ห๊ะ…ล้อเล่นเปล่าเนี่ย ก็เมื่อคืนยังนอนกอดทั้งคืน แล้วที่ผียายมาเรียกมาขอส่วนบุญเธอยังเป็นคนไล่ไปเลย”

หนิงปฏิเสธหน้าตาจริงจังว่าเธอเพิ่งกลับเข้ามาจริงๆ ถึงได้อาบน้ำ ผมทั้งอึ้งทั้งงง ก็เมื่อคืนนี้ใครนอนอยู่กับผม ตอนนั้นผมยังไม่พูดอะไรก็เลยรีบอาบน้ำแต่งตัวออกมาใส่บาตรกับแฟน ผมเลยเล่าเรื่องที่เจอเมื่อคืนนี้ให้เขาฟังทั้งหมด และปริศนาใครคือคนที่มานอนให้ผมกอดแถมยังไล่ผียายให้ผมอีก

“งั้นเราไปใส่บาตรอุทิศบุญให้เขาเลย ที่เขาขอ”

แปลกไหมล่ะครับตอนที่ผมใส่บาตรพระท่านมองหน้าแล้วก็มองเลยไปที่ด้านหลังผมแล้วท่านพูดว่า…

“เปิ้นได้ฮับแล้วเน้อ…”

ผมรู้สึกขนลุกเสียวหลังเลยครับ คิดว่ายายคงต้องอยู่ข้างหลังผมแน่ๆ ผมไม่กล้าหันไปมองกลัวเจอยาย หลังจากนั้นเราก็ไปเที่ยวกันต่อกับเพื่อนๆ ของแฟน ผมก็ยังไม่ลืมเรื่องเมื่อคืนนะ คิดไม่ตกเพราะว่าต้องนอนที่นี่คืนนี้อีกคืน แล้วผมก็มาคิดว่าผู้หญิงเมื่อคืนที่เหมือนมาช่วยผมไล่ยายแล้วทำเหมือนแฟนผมนั่นอีกเป็นใคร หรือว่ามีผีอีกตัว…พอดีจังหวะที่เรากลับมาจากเที่ยวจนค่ำ แล้วเดินจะไปขึ้นลิฟต์ผมไม่กล้ามองไปที่โต๊ะที่ยายเคยนั่ง แต่ผมกลับเหลือบตาไปเห็นรูปภาพวาดผู้หญิง เมื่อวานที่ผมชมว่าสวย ภาพนั้นเหมือนมีชีวิต…เหมือนเขายิ้มให้ผม…แล้วผมก็ฉุกคิดในใจว่า หรือว่าจะเป็นผู้หญิงคนนี้ที่ไปช่วยผม…เขาไล่ยายให้ไป แล้วคืนนี้ผมต้องนอนที่นี่อีกคืน เพราะจองไว้สองคืน รู้สึกหนาวๆร้อนๆ คืนนี้เลยเปิดไฟนอน

แล้วผมก็ฝันไปว่า เห็นยายใส่เสื้อผ้าสะอาดสะอ้านหน้าตาสดใสผิดกับที่ผมเห็นแกทีแรก…แกเหมือนมาขอบคุณ…ที่ผมทำบุญให้ ขนาดในฝันผมยังรู้สึกกลัวแกเลย…พอเช้า เรารีบเก็บกระเป๋าจะออกเดินทางไปเที่ยวที่อื่นต่อ แต่แฟนผมเขาชวนหาอะไรกินก่อนแล้วรอเพื่อนเราเลยเดินไปนั่งร้านโจ๊ก ขณะที่กำลังก้มๆ เงยๆ กิน มีคนยื่นลอตเตอรี่มาให้ พอเงยหน้าขึ้นไปผมสะดุ้งตกใจจนช้อนหล่น เห็นเป็นหน้ายายคนนั้น จนแฟนผมจ้องว่าผมเป็นอะไรแล้วก็มีเสียงพูดขึ้นว่า

“ช่วยซื้อหน่อย…ใบนี้มีโชคเน้อ”

พอผมมองดูอีกที ไม่ใช่หน้ายายเป็นผู้หญิงมีอายุคนหนึ่ง ผมคงตาฝาดไปเอง แกคะยั้นคะยอ ผมก็เลยช่วยซื้อไป 2 ใบเพราะเขาขายเป็นคู่ ซื้อแบบไม่ได้สนใจ เชื่อไหมครับ ลอตเตอรี่ใบนั้น ผมถูกเลขท้ายสองตัวทั้งสองใบเลย หลังจากนั้น มันก็แปลกเพราะผมไม่เคยซื้อหรือถูกหวย ครั้งนี้เป็นครั้งแรก ยายคงอยากตอบแทนผม แต่แกก็มีพลังได้แค่นี้ ผมก็เลยเอาเงินที่ได้ไปทำบุญให้แกอีก…นี่แหละครับเรื่องของผมก็มีประมาณนี้…

เวลาที่ยังเป็นคนมีเลือดเนื้อ มีลมหายใจอย่าลืมหมั่นสะสมบุญเอาไว้ ไม่ใช่เพื่อใครหรอกค่ะ เพื่อตัวเราเองเป็นเสบียงติดตัวไปภพหน้า ที่เราไม่รู้ว่าจะไปทางไหน…ไม่งั้นต้องมาคอยหลอก มาคอยขอบุญ…

เรื่องโดย. กฤตยา อยู่ประเสริฐ

ภาพโดย. www.picpost.postjung.com, www.riffspics.com, www.sou-dai.com