ตายแล้วฟื้น?

เริ่มจากนางเอ้ หญิงวัย 45 ปี ซึ่งนางเอ้เธอมีศักดิ์เป็นน้องสะใภ้ของเพื่อน เรามีบ้านอยู่ใกล้ๆ กัน เมื่อหลายปีก่อนที่เอ้แต่งงานกับศักดิ์ เข้ามาเป็นลูกสะใภ้ โดยณา พี่สาวของศักดิ์ได้เปรยๆ กับฉัน เพราะเราสนิทกัน เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ

“ที่เอ้ไม่ทำงาน แต่มีเงินใช้สอยไม่ขาดมือ มันดูแปลกๆ อีกตอนดึกๆ ก็มักมีญาติพี่น้องขับรถเก๋งมาหา วนไปเวียนมา ส่งนั่นส่งนี่ให้กัน สักพักเห็นไอ้เอ้นั่งนับเงินที่หน้าบ้านแล้วเป็นปึกเลย นับอย่างชำนาญพอๆ กับพนักงานแบงก์ทีเดียว”

ฉันจำคำพูดประโยคนี้จากปากของณาที่เคยนำเรื่องดังกล่าวมาปรึกษา แม้เรื่องนี้จะผ่านมา 20 ปีแล้วก็ตาม

“เธอคิดเหมือนฉันคิดมั้ยว่าน้องสะใภ้คงค้ายา…พูดแล้วเครียดเหมือนกันเพราะศักดิ์มันเป็นคนดี ตั้งใจทำมาหากิน เป็นเวรกรรมอะไรหนอที่ทำให้เค้ามาเจอกัน”

เมื่อฉันตอบออกไป เพราะเอ้เป็นคนสวยมากนั่นปะไร ศักดิ์ถึงให้ความรักความทุ่มเทมากกว่าแฟนคนเก่าๆ ที่เลิกรากันไป ทว่าณาได้โพล่งเล่าให้ฟัง

“รู้มั้ยที่ว่าสวยๆ ตามความคิดเธอ เอ้มีลูกติดคนหนึ่งแล้วนะ ศักดิ์เค้าแอบเล่าให้ฉันฟัง แต่ปรามว่าไม่ให้บอกแม่ เมื่อรู้ความจริงก็เศร้าแทนน้องชายอีก ที่คนดีๆ มาให้เลือก ทั้งครูเอย พยาบาลเอย ศักดิ์ก็ทิ้งหมด ทั้งที่ตัวเองเป็นแค่พนักงานเทศบาล”

จากนั้นหลังจากณานำเรื่องของน้องชายมาปรึกษาไม่เท่าไร ฉันได้ทราบข่าวว่าศักดิ์ได้ลาออกจากงานราชการส่วนท้องถิ่น…แว่วข่าวว่าเขาจะไปทำธุรกิจค้าขายที่ชายแดนกับเอ้ผู้ภรรยา

ถามว่าในเวลานั้น พ่อแม่พี่น้องของศักดิ์เศร้าใจมั้ยที่ลูกชายจู่ๆ ลาออกจากงาน แต่ในเมื่อเขาสองคนได้มีทุกอย่างคือบ้านหลังใหม่ รถยนต์ 3 คัน แถมเงินทุนในธนาคารอีกนับล้านบาท ถือว่าชีวิตยังไหลลื่นได้อีกไกล ทุกคนจึงปล่อยเขาไป คอยเอาใจช่วยอยู่ข้างหลัง

หนึ่งปีผ่านไป หลังจากที่ทางบ้านรับทราบแต่ข่าวดีว่าศักดิ์และเอ้ได้ค้าขายมีกำไรในทุกเดือน จนวันหนึ่งเหมือนสายฟ้าฟาดในครอบครัว เป็นข่าวว่าศักดิ์นั้นถูกจับเรื่องค้ายาเสพติดล็อตใหญ่ เขาโดนจับพร้อมสารภาพกับเจ้าหน้าที่ตำรวจว่า ได้ทำงานนี้ตามลำพัง ส่วนภรรยาคือเอ้นั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง?

เรื่องนี้แม้ตำรวจอาจไม่รู้ แต่คนในบ้านรู้ ต่อมาเมื่อศาลตัดสินว่าศักดิ์ถูกจำคุกตลอดชีวิต เป็นแม่ของศักดิ์ที่เริ่มป่วยกระเสาะกระแสะเพราะตรอมใจ ในที่สุดท่านได้จากไปในปีถัดมา ส่วนของณาเพื่อนผู้เขียนนับว่าเธอเป็นคนดีคนหนึ่ง ด้วยเงินของน้องชายที่ได้รับมรดกมาเท่าไร เธอจัดการส่งเสียให้ศักดิ์ได้กินได้ใช้ในเรือนจำทุกเดือน ซึ่งณามักจะพูดกับผู้เขียน ถ้าพี่สาวคนนี้ไม่ไปเยี่ยมแล้วใครจะไป ส่วนเอ้นั้นไม่ต้องพูดถึง ณาเชื่อว่าเธอคงหลบซ่อนอยู่ตามแนวตะเข็บชายแดน และค้าขายยาเสพติดอยู่

สิ่งใดไม่สำคัญเท่า ขณะที่ศักดิ์ถูกตำรวจเข้าจับกุม ภายในรถของเขามีเด็กหญิง 6 ขวบนั่งหน้ารถคู่มาด้วยกัน ซึ่งเป็นแผนการของเอ้ทั้งหมด ที่ให้ลูกสาวมานั่งตบตาเจ้าหน้าที่เพื่อเปิดทางให้ศักดิ์ขนยาได้สะดวกขึ้น ครั้นเมื่อศักดิ์ถูกจับ กลายเป็นณาที่จำต้องเลี้ยงดูเด็กคนนี้ต่อไป ซึ่งต่อมาเป็นเรื่องจริงที่ว่า เด็กจะดีหรือชั่วนั้นอยู่กับคนดูแลอบรมสั่งสอน (ปัจจุบันเด็กหญิงคนดังกล่าวได้เรียนจบระดับปริญญาตรี และรับราชการและเป็นคนดูแลส่งเสียพ่อเลี้ยงคือศักดิ์อีกที) ขออนุโมทนา

วกกลับมาที่เอ้ ต้นเรื่อง ที่ครอบครัวณา บัดนี้ปลงตกคิดว่าเธอเป็นเจ้ากรรมนายเวร ที่ผ่านๆ มา 20 ปีถือว่าอโหสิกรรมต่อกันไป ทว่าอยู่ๆ เมื่อช่วงเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมา ณาหรือป้าณาได้รับการติดต่อจากเจ้าหน้าที่โรงพยาบาล ว่ามีผู้ปวยชื่อ…นามลกุลนี้ต้องการพบญาติ ซึ่งผู้ป่วยคนดังกล่าวคือเอ้ ปัจจุบันเอ้ปวยด้วยโรคมะเร็งขั้นที่ 3 เธอไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ประการสำคัญเธอปรารถนาก่อนตาย ขอให้ได้พบหน้าลูกสาวคนเดียว คุณพยาบาลจึงช่วยกันออกติดตามญาติ ซึ่งเมื่อณาและลูกบุญธรรมได้รู้ความจริงต่างพากันเดินทางไปโรงพยาบาล เพราะไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วคนเราอายุไม่ยืนถึง 100 ปี ทั้งนี้ณาเล่าว่า ด้วยสัญชาตญาณความเป็นแม่ของเอ้กับบุตรสาว เมื่อเจอหน้ากันต่างตรงเข้าสวมกอด

เอ้ขอบคุณพี่ณาทั้งน้ำตาที่อุตส่าห์ดูแลส่งเสียลูกสาวเธอให้เป็นคนดี มีการศึกษาทัดหน้าเทียมตาไม่อายใคร เอ้เสียอีกที่นำความทุกข์มาสู่ครอบครัวของศักดิ์ มีส่วนทำให้แม่ของศักดิ์เสียชีวิตเพราะตรอมใจ

ณาเล่าว่าคืนนั้นเธอปล่อยให้แม่ลูกได้ดูแลกัน ซึ่งแพทย์เจ้าของไข้ได้บอกว่าขอให้ทำใจ เพราะคนไข้อยู่ได้เต็มที่คือสองเดือน เนื่องจากโรคมะเร็งอยู่ในขั้นที่ลุกลาม กระทั่งวันถัดมา ณาได้มาหาฉันที่บ้านเล่าเรื่องเอ้ให้ฟังบอก

“เมื่อคืนเอ้ก็นิ่งไป หมอพยาบาลต้องพากันปั๊มหัวใจ ตอนนี้ยังไม่รู้สึกตัว ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ พูดตรงๆ คือถ้าถอดก็ตาย! ส่วนลูกสาวคงทำใจไม่ได้ แม่ทั้งคน ตอนนี้เค้าขับรถไปขอพรจากพระธาตุ อัฐิของพุทธเจ้า หากยืดชีวิตของแม่ต่อไปได้ก็จะบวชให้ 15 วัน จะบวชพราหมณ์หรือโกนผมแล้วแต่จะพิจารณาอีกที”

ผู้เขียนได้แต่ยกมือไหว้อนุโมทนาบุญ เพราะอย่างไรแม่คือผู้ให้กำเนิด จะเลี้ยงดูหรือไม่นั่นก็อีกเรื่อง เพราะวาสนา โชคชะตาคนเราไม่เท่ากัน

กระทั่งเดือนสิงหาคมเอ้มีอาการดีขึ้นตามลำดับ จนปลายเดือนสิงหาคมได้ออกจากห้องผู้ป่วยวิกฤติมานอนรักษาตัวที่ตึกอายุรกรรมหญิง มาตอนนี้เธอพูดคุยสื่อสารได้ รับประทานอาหาร ผลไม้ได้บ้าง ถือว่าพอมีเรี่ยวแรง มีกำลัง โดยวันหนึ่งที่ณากับฉันเดินทางไปเยี่ยม เอ้ได้ชวนพูดคุย พร้อมเล่าถึงความฝันที่เธอนอนหลับฝันจนจำขึ้นใจเสมือนเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นจริง

ผู้เขียนพยายามถอดคำพูดของเอ้ต่อไปนี้

“ตอนหนึ่งที่หลับตาลง เหนื่อยเหมือนใกล้ขาดใจ และมีคนตัวดำๆ มายืนรอที่ปลายเตียง เป็นเงาดำ รูปร่างสูงใหญ่ นุ่งผ้าสีแดง ในมือกำไม้เท้าหัวกะโหลกคนไว้ เมื่อมีทั้งคนหัวขาด คนผอมป่วย คนพิการแขนขาดขาขาดเลือดเต็มตัวมารุมดูเรา พอลุงคนนี้เอาไม้เท้ากระแทกลงพื้น เมื่อเกิดแสงไฟวาบคนพวกนี้ค่อยหายไป พอตื่นมาเราจำทุกอย่างได้ดี เพราะฝันเหมือนกัน คิดว่าเค้าเป็นผีในโรงพยาบาล ส่วนคุณลุงคนนี้อาจเป็นยมทูตมารอรับตัวของเอ้เอง

จนวันหนึ่งลุงคนนี้ไม่ยืนดูเราเฉยๆ เขาบอกให้เอ้ลุกขึ้นจากเตียงให้เดินตามเขาไป ตลอดทางเดินนั้น ความรู้สึกมันหนาวเหน็บ แถมมืดก็มืด แต่เดินไปอย่างไม่เหนื่อยสักนิด

จนมาถึงถ้ำๆ หนึ่งที่มีแสงสว่างรออยู่ข้างใน ตอนนั้นมีคนยืนเผ่าอยู่ปากถ้ำ จู่ๆ ผู้ชายคนนั้นได้เอามีดพร้ามาฟันฉับ! ที่แขนเอ้ ปรากฏว่าเลือดหยดเป็นทาง! แต่ไม่รู้สึกเจ็บปวด

ต่อมาคนเฝ้าปากถ้ำก็พูดกันเบาๆ เหมือนเรายังเข้าไปไม่ได้ ยังไม่ถึงเวลา ส่วนคนอื่นที่ค่อยทยอยเดินไล่หลังกันมา เมื่อถูกฟันฉับ! เลือดเขาไม่มีออก เขาเดินเข้าไปได้ประมาณนี้ค่ะ”

“ระหว่างที่พวกเขาลังเลว่าจะพาเอ้เข้าไปในถ้ำหรือออกมานั้น เอ้ได้ยินเสียงตะโกนพูดออกมาจากถ้ำ ให้กลับไปมีชีวิตอยู่ 10 วัน 10 คืน ให้ทำความดี พระได้ขอไว้ ซึ่งเขาได้เอ่ยชื่อ นามสกุลของเอ้ได้ถูกต้องค่ะ และพอลืมตาตื่นก็รู้สึกเจ็บไปทั้งเนื้อทั้งตัวเหมือนถูกตกจากที่สูง แต่มารู้ตอนหลัง ลูกสาวได้ที่วัดไปบนตัวบวชกับพระบรมสารีริกธาตุ ที่วัดท่าเรือพระแท่นดงรัง กาญจนบุรีค่ะ”

เอ้นิ่งอยู่พักใหญ่และได้เอ่ยพูดช้าๆ “หากตลอดเวลาที่พี่ศักดิ์โดนจับติดคุก ชีวิตของเอ้ใช่จะอยู่สุขสบาย เพราะต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ กินนอนกับชนกลุ่มน้อย บางคราวก็นอนริมห้วยในป่า…เกืยบลูกฆ่าตายก็หลายหน เรื่องอื่นคงไม่ต้องพูดถึง และเป็นสิบๆ ปีนะคะที่ต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก”

“มันเป็นกรรมค่ะ ที่ค้ายาทำให้ลูกหลานคนอื่นติดยา เค้าถึงสาปแช่งให้! อยู่ข้างนอกแต่ก็เหมือนติดคุก และที่เหมือนติดคุกทางใจคือคิดถึงลูก แต่ทำอย่างไรก็ออกจากป่าไม่ได้เพราะมีคดีที่ถูกซัดทอด คนเราเมื่อถึงเวลา เบื้องบนคงให้ออกจากป่ามาเอง แต่ก็มาพร้อมโรคภัยไข้เจ็บ เวรกรรมทำอย่างไรได้อย่างนั้นค่ะ”

เมื่อเอ้พูดจบ ณาได้ถามคุณพยาบาลที่คนไข้เตียงนี้สลบนั้นนานกี่วัน ซึ่งคุณพยาบาลให้คำตอบว่า…คนไข้รายนี้หัวใจหยุดเต้นแทบจะวันเว้นวัน เปรียบเสมือนสวิตช์ไฟที่ติดๆดับๆ อยู่อย่างนั้น

สำหรับการนี้ ผู้เขียนเชื่อว่าเป็นบุญกุศลของบุตรสาวที่บนตัวบวชชี เพื่อให้แม่ได้ตื่นฟื้น มีอาการดีขึ้นตามลำดับ ส่วนเอ้นั้นเธอไม่รู้ว่าที่โลกหลังความตายให้เธอได้กลับมาเพื่อกระทำกรรมดี เป็นระยะเวลานาน 10 วัน 10 คืนนั้นจะยาวนานเท่าใด? หากตอนนี้เธอขอเพียงว่า…ขอได้มีลมหายใจเข้า-ออกเพื่อมีสติ ได้ระลึกถึงบาปบุญคุณโทษที่เคยได้ทำไว้กับลูกหลานชาวบ้าน นั่นคือการค้ายา และท้ายที่สุด บ้านก็ไม่เหลือ รถยนต์กี่คันต่อกี่คันก็ไม่เหลือ แม้กระทั่งชีวิตก็แทบเอาไม่รอด

โลกหลังความตายนั้นมีอยู่จริง! เมื่อตายแล้วฟื้นจึงมาสื่อสารเล่าสู่กันฟัง…สาธุ

เรื่องโดย. ปรัศนียา

ภาพโดย. www.xfile.teenee.com, www.independent.co.uk, www.smithsdetection.com